O wyprawie
- Sundarbans, czyli obszar delty i rozlewisk nad Zatoką Bengalską, bogaty w faunę i florę
- Park Narodowy Neora Valley: duża róznorodność gatunków ptaków
- Widoki na osnieżone ośmiotysięczniki w łańcuchu górskim Himalajów
- Obserwacje ptaków w Parku Narodowym Gorumara
- Wysokogórskie gatunki w okolicy Paro i Przełęczy Chele La
- Obserwacje czapli białobrzuchej w okolicy Punakha
- Stada żurawi czarnoszyich w dolinie Phobjikha
- Obserwacje marabutów indyjskich w okolicy Guwahati
Istnieje królestwo, usytuowane pośród najwyższych gór na świecie, które (poza kilkoma miejscami), jest całkowicie niedostępne drogą lądową. Legendy mówią, że dawno temu pewien Mistrz, który urodził się w kwiecie lotosu rosnącym pośrodku jeziora, wkroczył na te tereny na grzbiecie latającego tygrysa, aby uratować religię buddyjską od złych duchów. Smok jest obrońcą mieszkańców tego kraju, w którym dominują kolorowe flagi modlitewne. Pomagają one ludziom w ciągłej komunikacji z Niebem. To kraj, w którym świecka moc harmonizuje się z wierzeniami religijnymi, a szczęście mieszkańców kraju poprzedza wszystkie inne dostojne sprawy. Nigdzie w Himalajach dziedzictwo przyrodnicze nie jest bardziej bogate i zróżnicowane niż w Bhutanie. W zapisach historycznych Królestwo nazywane jest „Doliną Ziół Leczniczych”, a nazwa ta obowiązuje do dziś. Bogata flora i fauna kraju jest wynikiem jego unikalnego położenia geograficznego we wschodnich Himalajach, gdzie płaskowyż tybetański spotyka się z Azją Południową, rocznych opadów deszczu, które są znacznie wyższe niż w środkowych i zachodnich Himalajach oraz jego znacznej zmienności wysokościowej, od 200 m. n.p.m. na południu do ponad 7000 m. n.p.m. na północy, co powoduje duże zmiany klimatyczne na małym dystansie. Z powodu głębokiej, tradycyjnej czci Bhutańczyków wobec przyrody, Królestwo jest jednym z wiodących krajów w dziedzinie ochrony środowiska. Ponad 70% powierzchni Bhutanu jest nadal pokryte lasem. Wiele części kraju zostało uznanych za rezerwaty dzikiej przyrody i stanowią naturalne siedliska rzadkich gatunków flory i fauny.
Sundarbans: ogromny ekosystem lasów namorzynowych
Region Sundarbans, usytuowany przy ujściu dwóch największych rzek w Indiach (Gangesu i Brahmaputry) i zasilany przez setki innych rzek, to największy ekosystem namorzynowy deltowy na świecie. Z prawie 10 200 km kw. Rezerwat Biosfery Sundarbans to niezwykle bogata różnorodność biologiczna na powierzhcni ponad 10 tys km kw z czego większość to niedostępne tereny leśne. Ogromne gęste lasy namorzynowe, w których dominują drzewa Sundari (Heritiera fomes), Garjan (Rhiziphora spp), Keora (Sonneratia apetala), Goran (Ceriops decandra), Gewa (Excoecaria agallocha) o tlenowych korzeniach wyrastających ponad lustrem wody, gęsta sieć niezliczonych rzek, potoków i kanałów sprawiła, że ten rejon przyciąga wielu turystów, dla których obserwacje przyrody są ważnym elementem wyprawy. Obszary chronione w Sundarbans składają się z 54 wysp różnej wielkości, poprzecinanych licznymi potokami i drogami wodnymi. Większość tych wysp jest niedostępna pieszo, a małe łodzie są jedyną opcją, aby się tam dostać. Brak działalności człowieka na tych nietkniętych wyspach, pomogło zachować nieskazitelne ekosystemy namorzynowe. Spośród 50 gatunków roślin namorzynowych znanych świecie, tylko w Sundarbans znajduje się 26 z nich. W Sundarbans chroni się także wiele gatunków fauny. Gęste knamorzyny porastające tereny delty to idealna kryjówka dla tygrysa bengalskiego. W Sudarbans żyje 45 gatunków innych ssaków, 120 gatunków ryb, 35 gatunków gadów, 8 gatunków płazów. Ogromne niezamieszkałe tereny leśne to doskonałe warunki dla gniazdujących tutaj prawie 250 gatunków ptaków, co sprawiła, że Sundarbans to jedno z najbardziej popularnych miejsc dla ornitologów. Rezerwat Biosfery Sundarbans został wpisany na listę dziedzictwa UNESCO i jest on jednym z 5 takich obszarów w Indiach.